runki pokoju. Gdy r. 1529 doprowadził do skutku pokój z księciem medjolańskim, otrzymał za to od niego, z przyzwoleniem cesarza, hrabstwo Galera; cesarz zaś już w 1524 dał mu biskupstwo Katanji w Sycylji, które C. zaraz swemu synowcowi odstąpił. W r. 1536 Papież Paweł III, za wstawieniem cesarza, mianował go kardynałem i, jako legata posłał cesarzowi dla ułożenia pokoju między nim a królem francuzkim. Tymczasem umarł książę medjolański Franciszek Sforza, a Karol V kardynała legata mianował swoim namiestnikiem w tém księstwie. C. po krótkim ale chlubnym zarządzie w tém księstwie, um. w Medjolanie 28 Stycz. 1538. Pochowany w tamecznej katedrze. Listy jego wydrukowano r. 1574 Cf. Andr. Victorelli Addit. ad vitas et res gestas Rom. Pontif., Romae 1630 p. 1511. Joann. Palatii Fasti Cardinalium, Venet. 1703, III p. 254. — 2. Antoni, apostata, ur. w Melphe na początku XVI w. Zniechęcony życiem na dworze Franciszka I, króla francuz., w zapale pobożności udał się na pustynię Sainte-Baume w Prowancji, potém został kartuzem, 1538 r. przeszedł do kanoników regularnych w Saint Victor. Otrzymawszy biskupstwo Troyes, okazał się przychylnym kalwinizmowi, nawet z ambony go głosił, ale lud oburzony zmusił go do publicznego odwołania błędów. R. 1557 udał się do Rzymu, dopraszając się u Sykstusa IV, swego krewnego, o kapelusz kardynalski. Zawiedziony w nadziejach, pojechał do Genewy, porozumiał się z Kalwinem i Bezą, czas jakiś udawał jeszcze katolika, nareszcie otwarcie wystąpił z herezją i podobno ożenił się. Zmuszony opuścić biskupstwo, z pensją wszelako 4,500 liwrów, um. 1569 z tytułem księcia de Melphe, jaki miał po ojcu. Pisma, jakie pozostawił, niewielkiej są wartości. Nawet Beza niepochlebny skreślił jego portret, nazywając człowiekiem bezwstydnego życia. — 3. Antoni, teatyn, † 19 Marca 1642, mając lat 80. Zostawił wiele prac, świadczących o jego erudycji. Znaczniejsze z nich: Synopsis veterum religiosorum rituum, Rzym 1612, Paryż 1628. Nomenclator et propylea in 4 antiquos chronologos, Neap. 1626. Rzadkie to dziś dzieło ma swoje znaczenie dla historji Królestwa Neapolitańskiego, znajduje się w V t. Zbioru historyków Italji Muratorego. De sacris ecclesiae neapolitanae monumentis (Neapoli 1645 f.). De vita Pauli IV Pont. M. collectanea historica; item Cajetani Thienaei, Bonifacii a Colle, Pauli Consiliarii, qui una cum Paulo IV tunc theatino eppo ordinem cler. reg. fundaverunt, vitae, Coloniae 1615 4-o. Biga illustrium controvérsiarum: de s. Jacobi accessu ad Hispaniam, et de funéré s. Martini a s. Ambrosio procurato, Neapoli 1618. Ob. Hurtér, Nomencl. liter. I 663, 866. — 4. Ludwik Antoni, ur. 1721 r., podróżnik, przybywszy do Polski, został guwernerem u Wacława Rzewuskiego, hetmana; ostatecznie zamieszkał w Paryżu i utrzymywał się z pisania, którego miał wielką łatwość. Z licznych a małej wartości prac jego, najwięcej rozgłosu miały Listy Klemensa XIV (Lettres intéressantes de Clement XIV, Paris 1775 2 t., 1776 3 t. C. udawał je długo za autentyczne listy Papieża.
Caraffa Wincenty, siódmy jenerał jezuitów; ur. w Maju r. 1585 ze starożytnej neapolit. rodziny; do jezuitów wstąpił 4 Paździer. 1604; wykładał filozofję; był rektorem znaczniejszych kolegjów neapolitańskich, prowincjałem; na jenerała obrany 7 Stycz. 1646; † 8 Czerw. 1649 r. W literaturze ascetycznej wielką wziętość uzyskała jego książka p. t. Fascetto di mirra, wydana pierwszy raz (Rom. 1635) pod-
