Strona:PL Nowodworski-Encyklopedia koscielna T.4 109.jpeg

wyborze prezyduje. Jeżeli kapituła wiejska ma jaki oddzielny fundusz, administruje nim definitor, jako pełnomocnik kapituły. S.
 Definitor zakonny. Zakony w skutek reform, jakim z biegiem czasu ulegały, rozmaite w sobie zawierały kongregacje, każda kongregacja dzieliła się na wiele prowincji, które się zwały definicjami, a każda z tych zawierała kilka opactw, lub przeorstw, podległych regule kongregacji. W podobny sposób zakony żebrzące były podzielone na różne prowincje, każda prowincja na kilka definicji, a z tych każda zawierała pewną liczbę klasztorów, czyli domów. Miejscowi przełożeni tych domów (u benedyktynów opaci lub prałaci, u franciszkanów i kapucynów gwardjani, a u dominikanów przeorowie) zostawali pod nadzorem przełożonych okręgowych, t. j. definitorów, ci zaś zależeli od przełożonego prowincji, czyli prowincjała, a nad prowincjałami miał władzę jeneralny przełożony całego zakonu, czyli jenerał. O interesach albo całego zakonu, albo prowincji, albo też jednego klasztoru, radzono na zebraniach mniejszych lub większych, które kapitułami zwano. Urządzenie kapituł jeneralnych i prowincjonalnych zaprowadzone zostało w Cluny, a rozwinięto je w Oiteaux. Papież Innocenty III nakazał na soborze laterańskim IV (1215), aby każdy zakon corocznie odbywał kapitułę prowincjonalną, a co lat trzy jeneralną. Jak na kapitułach jeneralnych prowincjałowie byli przedstawicielami prowincji im podwładnych, zdawali sprawę o stanie klasztorów, zostających pod ich zarządem, bronili ich interesów, i radą swą pomoc nieśli jenerałowi w interesach, całego zakonu dotyczących, tak samo na kapitułach prowincjonalnych definitorowie byli właściwymi z prawa deputatami klasztorów, pod ich nadzorem zostająych, przedstawicielami ich interesów, pomocnikami i doradcami prowincjcał8. Te stosunki przechowały się prawie aż do naszych czasów, z tą tylko różnicą, że gdzie prowincje miały małą liczbę klasztorów, tam nie dzielono ich na definicje, a definitorów wybierano tylko na pomocników i doradców prowincjała, z głosem na kapitule, lub też wcale definitorów nie wybierano. S.
 Deforis Jan Piotr, nr. w Montbrison 1 732, benedyktyn kongregacji św. Maura. W obronie wiary pko ówczesnym napaściom niedowiarków napisał: Refutation (tun noucel oucrage de J. J. Rousseau, intitule Emile, Paris 1 762; była to pierwsza część odparcia zarzutów filozofa genewskiego przeciwko cudom. R. 1763 wydał I). dwie drugie części p. t. Iji dhinite de ła retigion chretienne vengee des sophismes de J. J. Rousseau (pierwszej z tych dwóch części autorem jest M. Andre, oratorjanin i przyjaciel D-a). Dzieło to napisane jest jasno i gruntownie. Czwartą część wydał D. 1 7 64 r. w 2 t. p. t. Preseroatif pour les fideles contrę les sophismts et les impietes des incredules. D. zamierzał wydać drugą edycję całego dzieła, ale przeszkodziły mu nieporozumienia, zaszłe wówczas w zgromadzeniu maurynów. Stojąc po stronie ścisłej obserwancji zakonnej, napisał w tym duchu: Importance et 1’obligation de la vie monastique, son utilite dans l’Eglise et dans Tetat, Paris 1 7 68, 2 t. in-12. Po śmierci ks. Lequeux, zająt sig D. wydawnictwem dziel Bossueta. “Wydawnictwo to prowadzone bardzo pracowicie, przerwała pod koniec rewolucja. Kilku dziennikarzy puściło pogłoskę, że D. jest autorem cywilnej konstytucji duchowieństwa. Na potwarz tę D. odpowiedział listem o 28 str., adresowanym do Gazety paryskiej. Wreszcie krwią zapieczętował D. wyznanie wiary, jakie list jego zawierał. Wtrącony do więzienia z rozkazu komi-