Pafnucy przywdział habit zakonny i świątobliwie ostatnie 10 lat życia przepędził w tej samej celi, w której E. tak pobożne i pokutnicze życie prowadziła. Nieznany autor skreślił historję tej świętej, Bollandyści (Acta SS. 11 Febr.) drukiem ją ogłosili. Lubo Tillemont (Mem. X 50, Paris 1705) uważa ten opis jako niepewny, jednakże Baronjusz wysoko go ceni. Ciało tej świętej, przeniesione niegdyś z Egiptu do Francji, przechowuje się w klasztorze ś. Jana w Beaulieu, w Pikardji. Ma ta święta nazwę castissima, u niektórych nazywa się Eufrazją i Eufrozją. Historja ś. Eugenji ma wielkie podobieństwo z historją ś. Eufrozyny. Ś. Eugenja umęczoną była za cesarza Walerjana, wiele lat przeżywszy przebrana po męzku w klasztorze, którego nawet została opatém, jak opisuje ś. Awit wienneński (Poematum I 6 de laud. Virg., in oper. Sirmondi, Venetiis 1728 t. II p. 211; Tillemont, Mem. t. IV p. 12 et 585, Paryż 1701). W XII w. toż samo powtórzyło się w klasztorze Schönau pod Heidelbergiem (Ob. Bolland. in Vita Hildegundis ad 20 Aprilis). Takie postępowanie da się tylko usprawiedliwić w tych świętych dziewicach zupełną nieświadomością przeciwnych przepisów, jak również prostotą serca i prawością zamiarów. Godofredus, Historia de vita et morte s. E., Norimb. 1753; Vie admirable de s. Euphrosine, tirée des auteurs anciens et trad. en franç. par un relig. Benedict., Paris 1649. (Schródl). J.
Eufrozyna (Ewfrozyna), św., czczona w kościele wschodnim 23 Maja, córka Jerzego Wszesławowicza, księcia połockiego (od r. 1140), na chrzcie otrzymała imię Przedzisławy. Gdy ojciec chciał ją wydać za mąż, uciekła do klasztoru, gdzie przyjęła imię Eufrozyny. Po niejakim czasie, za zezwoleniem bpa połockiego Eljasza, zamieszkała w celi, przy katedralnej cerkwi w Połocku; ztąd zaś przeniosła się do Siołka pod Połockiem, gdzie był dworek należący do cerkwi połockiej. W Siołku założyła najprzód klasztor panieński, wraz z murowanym kościołem Przemienienia Pańskiego, albo ś. Spasa, potem drugi klasztor męzki. Pod koniec życia, przez Konstpol udała się do Jerozolimy, gdzie świętobliwie † 23 Maja, ok. r. 1173. Ciało jej przeniesione było najprzód do Akkonu (ob.) i złożone w klasztorze karmelitów, potém do Kijowa, gdzie dotąd się znajduje. Karmelici pomieszali tę ś. E. z E. aleksandryjską (ob. art. poprzed.). Ob. Stebelski, Dwa światła, wyd. 2-e, I 56—91; Martinov, Annus eccl. graeco-slav., Bruxel. 1863 s. 138, i dzieła tamże cytowane; (Serbinowicz) Badania histor. o życiu ś. E. (po rusku), Petersb. 1841. X. W. K.
Eugend (Augendus, u Francuzów St-Oyend), święty (1 Stycz.), opat klasztoru Condat, w dzisiejszem Franche-Comté. Życie pustelnicze i zakonne w nadsekwańskiej Galji i w górach Jurajskich zaprowadził ś, Roman, ur. w końcu IV w. ze szlachetnych rodziców w Gallji. Ten w 25 roku życia udał się z pismami Kassjana na pustynię w Jura, gdzie zrazu żył samotnie, a ok. 430 r., z bratem Lupicynem, założył klasztor Condat, który wkrótce tak dalece zapełnił się zakonnikami, że zmuszonym był założyć nowy klasztor Lauconne, nazwany później klasztorem ś. Lupicyna dla tego, że tam ten święty był pochowany. Około r. 460 w tym klasztorze było już 150 zakonników. Z kolei dwaj bracia założyli żeński klasztor ś. Romana de la Roche, gdzie siostra ich została przełożoną nad 105 dziewicami, żyjącemi w najściślejszej klauzurze, tak, iż żadnych nie miały stosunków nawet z krewnymi, mieszkającymi w sąsiednim klasztorze. Obadwaj bracia zarządzali klasztorami: Roman, łagodniejszy, przebywał
