Gacki.—Gad. 7 historyczna (u Brzeziny w Warsz. 182 7 r., często potćm przedrukowywana); Ksenofonta o u-yprawie Cyrusa, przekl. z greek. ks. Ia (dalsze w rękopism.); Pięć mów okolicznościowych (Gaz. polska z 1831); O oczynszowaniu włościan (Gaz. warsz.). Nakoniec, do edycji hr. Przeździeckiego dziel Długosza przełożył Żywoty archp. gnieźnieńskich, bpów krakowskich, kujawskich i poznańskich (dotąd niedrukowane). Pisma księdza Gackiego historyczue dobrze przyjęła krytyka, ceniąc w nich poprawny język i sumienne poszukiwania, oparte zawsze na wiarogodnych źródłach. Monografjo też jego stanowią bogaty materjał do historycznego obrazu dziejów dje-cezji. A. B. Gad OJ—szczęście). I. Tak nazywał się siódmy syn Jakóba, pierwszy urodzony z Zelfy, służącej Lji (Gen. 30, 9— ii. i 35, 26), gdyż przy jego urodzeniu matka zawołała: 1JD—ze szczęściem. Miał on 7 synów, którzy się nazywali: Se/on, Aggi, Suni, Ozni, Her, Ar od i Ariel (Num. 26, 1G). Był on głową pokolenia izraelskiego, od jego imienia nazwanego, które już za Mojżesza liczyło 4 5,650 mężów, zdolnych do broni (Num. 1, 25. 2, 15). O jego dalszych losach nie podaje Pismo św. żadnych bliższych wiadomości, a podania w Testamencie 12 patrjarchów (ob. tej Enc. I 310) są apokryficzne. Pochodzące od niego pokolenie Gad otrzymało jeszcze za Mojżesza, po zwyciężeniu królów Og i Sehon, swą dzielnicę na wschodnim brzegu Jordanu, położoną na zachód od Amino-nitów, na północ od pokolenia Ruben, a na południe od półowy pokolenia Manasses (Num. 32, Jos. 13, 24—28), z tym jednak warunkiem, ażeby wspólnie z pokoleniem Ruben i półową pokolenia Manasses dopomagało innym pokoleniom w zdobywaniu kraju, na zachodnim brzegu Jordanu położonego. Warunek ten pokolenie Gad przyjęło i dopełniło go (Num. 32, 16. Jos. 22, 2). Kraj więc, który się dostał temu pokoleniu, a nazwany także ziemią Gad (I Reg. 13, 7), obejmował część ziemi Galaad i posiadał, jak wszystkie ziemie na wschodnim brzegu Jordanu, doskonałe pastwiska, dla których właśnie to pokolenie, bogate w trzody, tej części ziemi sobie życzyło (Num. 32, i). Nazywa się także piłową kraju Ammonitów (Jos. 13, 25), a to z tej przyczyny, że Ammonici posiadali tę ziemię jeszcze przed czasami Mojżesza, ale ją utracili pobici przez Amorejczyków. Pokolenie Gad było waleczne, jak to i Jakób w swem błogosławieństwie (Gen. 49, 19) i Mojżesz (Deut. 23, 20) przepowiedzieli, i wystawione na częste napady sąsiednich narodów (I Parlip. 5, 18). Wielu z tego pokolenia wspierało Dawida, kiedy ten uciekał przed Saulem (I Paralip. 12, 14, 3 7). Za czasów Jechu zostali mieszkańcy Gad pobici przez syryjskiego króla Azaela (IV Reg. 10, 32). Skoro uprowadzeni zostali w niewolę assyryjską, opanowali ich ziemię Ammonici (Jer. 49, 1) i Moabici (Jer. 48, 18—29). Strumieniem Gad (II Reg. 24 5) była rzeczka Jabok, odgraniczała ona ziemię Gad na wschodzie od Ammonitów, a na północy od półowy pokolenia Manasse; nie stanowiła jednakże całej granicy pomiędzy Gad a półową Manasse, gdyż granica ziemi Gad ciągnęła się wyżej, na wschodnim brzegu Jordanu, aż do jeziora Genezareth (Jos. 13, 2 7).—2. G. prorok i powiernik Dawida, który mu w ucieczce przed gniewem Saula towarzyszył i swą radą wspierał (I Reg. ,2 2, 5). Nazywa się on także po prostu widzącym Dawida (II Reg. 24, 11), zapewne dla tego, że Dawidowi często rozporządzenia boskie objawiał, jak np. zapowiedział mu karę za policzenie ludu przeciw woli Bożąj,
