88 Genealogje.—Generacjanizm. wem '). A choćby i było takie prawo, to i wyjątki od niego być musiały, jak to widzimy w prawie lewiratu (Deut. 25,5 — 7. cf. Levit. 18,16. 20,21) i w prawie o córkach, które w braku męzkiego potomstwa po ojcu dziedziczyły, a które wychodzić mogły za krewnych (Num. 3 6,11). Aristobul, król żydowski i arcykapłan, był synowcem i razem zięciem stryja swego (Joseph. FI. Ant. XIV 4,4. De bel. jud. I 7,6). Oprócz autorów tu wymienionych, ob. jeszcze Calmet, Dissert.; B. Lamy, Harmon. evang.; Matthaei Basile, Adversus esercitationes P. J. 11. Serry de Christo ejusqe Matre dissertationes postumae, adcu-rante Jacobo Basile, Neapoli 1715; Sepp, Das Leben J. Chr. t. II; Schegg, Erang. nach Luc.; kommentarze na Ewangelje, i inne dzieła wy- Gener Jan Chrzciciel, hiszpan, ur. 24 Czerw. 1711 r., wstąpił do jezuitów 1726, wykładał filozofję w Gandji, teologję w Geronie. Po wypędzeniu jezuitów z Hiszpanji, G. osiadł w Genui; um. 1781 r. Dzieła jego, odznaczające się gruntowną erudycją, za pomocą której zwy-cięzko odpiera zarzuty niedowiarstwa, są: Scholastica vindicata, seu Disser-tatio hiitoricochronologico-critico-apologetica pro theologia scholastica vel speculatrice, Genuae 1 7 66, in-4. Theologia dogmatico-scholastica perpetuis prolusionihus polemicis historico-criticis necnon s. antiquitatis monumentis illu-strata, Romae 1 767 — 7 7, 6 v. in-4. Ostatnie dzieło pozostało niedo-kończonem; zawiera ono tylko wstęp ogólny do teologji, wraz z przedrukiem traktatu Scholastica vindicata (w 1.1), dalej traktaty: de Deo uno et trino (t. II), de Deo principio et fiue creationis (t. III i IV), de Deo fine yirtutibus obtinendo (t. V i VI). G. zostawił materjały do kontynuacji tego dzieła i dodatki do drugiego wydaDia. De Backer, Biblioth. Generacjanizm, hypoteza, objaśniająca aktem rodzenia początek dusz ludzi, rodzących się na świat. Zwolennicy tej hypotezy (generacjanie) dawniejsi przypuszczali, że dusza dziecka w akcie rodzenia wypływa z dusz rodziców, i dlatego hypoteza ich zowie się jeszcze t raducja nizmem. Zdania tego bronili manichejczycy, apollinaryści, Tertulljan (De anima c. 3 7)iHufin (Hier., adv. Ruf. 1. 2 n. 8). Nowsi generacjanie (jak Frohschammer [ob.]) utrzymują, że duszę dziecka w akcie rodzenia tworzą rodzice z aiczego stworzeniem pośredniem (per creationem secunda-riam). Generacjanizm ten wywodzi początek duszy ze stworzenia, ale stworzenie to nie pochodzi tu bezpośrednio od Boga, lecz od rodziców, którzy mają do tego udzieloną sobie siłę, występującą czynnie w akcie zapładniania.—Ze wszystkich pisarzy kościelnych aż do ś. Augustyna za generacjanizmem obstawał tylko Tertulljan, Rufin i może Makary (hom. 30 n. l); najznakomitsi tymczasem Ojcowie owego perjodu przemawiają na rzecz kreacj anizmu, t. j. przypisują początek wszystkich dusz pojedynczych bezpośredniemu tworzeniu Bożemu. Tak Clemem Alex„ Str. IV o c XTT j,r_. « , ..........' 26, VI 16; Athanas., Contra Apollia. 1. 1 c. 4; Contra Gent. 1. 1; Greg. JSaz., In laudem Virg. v. 392; Ephraem, De perf. Monach.; Chrysost., in vana loca Mt. hom. 2 2 -Cynii. Alex., Epist. 1; Lactant., De opif. Dei c. liczone w Danko (ob.) II 181. X W. K.
