Generał.—Genewa. 93 zazwyczaj wzywają kilku generałów, którzy umierającemu dają odpusty swoich zakonów. W Iliszpanji generałowie tam rezydujący są grandami państwa, a mianowicie generał bonifratrów, kapucynów, bernardynów i try-nitarzy (mercedarii), W Polsce rezydowało dwóch generałów: paulinów i marjanów. N. Genewa (u łacińskich pisarzy nazywana Januba, v. Genabum, v. Genua, v. Gehenna, najczęściej jednak Civitas Genevensium, Genem, po niem. Genf), biskupstwo. Prawdopodobnie już w II wieku G. miała swego biskupa. Papież Leon W. r. 4 50 djecezję tę poddał, jako suffra-ganję, pod zwięrżchnictwo arcybiskupów wieneńskich. W czasie najścia burgundów katolicyzm kwitł w Genewie; a chociaż nowi panowie byli arjanami, utrzymywał się on pomiędzy mieszkańcami kraju. Królowie burgUDdzcy nie zmuszali katolików do zmiany wiary i zostawili im zupełną wolność wyznania. Księżna burgundzka Sedeleuba, siostra Klo-tyldy (żony Klodoweusza I), przyjęła nawet w Genewie welon zakonny, sprowadziła tu z Solury (Solothurn) ciało ś. Wiktora męczennika, wybudowała na cześć tego świętego kościół na przedmieściu (473 — 500); biskupem wówczas był Domicjan. W żywocie św. Romana (f 460), opata w Jura, pisanym przez współczesnego mu zakonnika z Rennes (ap. Bolland. Acta SS. 2 8 Febr. III 74 0), znajdujemy wzmiankę o biskupie Genewy z V wieku. Ś. Romau w pielgrzymce do Agaunum (ob.) uzdrowił w pobliżu Genewy dwóch trędowatych. Na wiadomość o tćm całe miasto, bp z duchowieństwem wyszli na przeciwko świętego męża i wprowadzili go w mury miasta. Na aktach synodu w Epaon (517 r.) podpisany jest Maksym, bp Genewy. Utrzymywała się ta stolica biskupia i za czasów frankońskich. Mamy list paryzkiego synodu r. 573 do króla Sigeberta i podpisany przez Salon,usza, bpa Genewy, tego samego, który na dekretach synodu w Walencji (584) iw Maeon (585) odbytych podpisuje się biskupem Cariatlo, Na początku VII w. bpem G'y był Patrycjusz, czyli Rustyk, jak to pokazuje się z opowiadania Fredega-rjusza (ob.). W żywocie św. Eustazjusza (f 62 5), opata z Luxeuil (ap. Surium, De SS. vit. 2 9 Mart.), wspomniany jest bp genewski Abelleno, jako przeciwnik reguły św. Kolumbana. Kościół katedralny poświęcony ś. Piotrowi wznosi się na ruinach świątyni Apollina; budowę rozpoczęto za króla Guntramna r. 584, prowadzono ją dalej za Ottona III, a ukończył Konrad II, cesarz, r. 10 25. Dziś jest w posiadaniu kalwinów. Od r. 880 i miasto i djecezja zostawała pod władzą królów Burgundji; r. 103 2 zostały wcielone do posiadłości cesarskich, wraz z Arelatem, a gdy Robert, hrabia Genewy, wypowiedział posłuszeństwo cesarzowi, zwierzchni-czą władzę nad miastem cesarz przyznał bpowi; z tego powodu częste zachodziły niesnaski między biskupami a hrabiami Genewy. Cesarz Fryderyk I nadał tytuł księcia biskupowi Genewy Arducjuszowi; Karol IV w 1368 założył tu alcademję. Piotr de la Baume, bp od r. 152 3, był świadkiem upadającego Kościoła w swej djecezji, w skutek zawiązanego przez Genewę stosunku z kantonem Bern. Genewczycy, przy pomocy ber-neńczyków, wyzwolili się z pod władzy księcia sabaudzkiego i przechylili się na stronę herezji, Od r. 1532 głosili tu nauki swoje: Farel, Saurier, Froment i inni. R. 1534 wypędzeni z Francji kalwiniści razem z miejscowymi zrównoważyli żywioł katolicki. Na nieszczęście Piotr do la
