Strona:PL Stanisław Witkiewicz-Na przełęczy 023.jpeg

 — Czy znowu jakie Dyabłówki?
 — O ni! dy to Zakopane!
 Wysiadamy, prostując zgięte w pałąk grzbiety i zdrętwiałe nogi. Wysuwamy się z płótna budy, która ostatni raz jeszcze zlewa nam za kołnierze strugi zimnej wody. Zmęczone dziecko śpi, nie czując co się z niem dzieje, poprostu leci przez ręce.

przyjazd.  Ciemno zupełnie.
 Na ganku tylko, uśmiechnięta gaździna trzyma świecę, której blask migoce w strugach deszczu przecinających czarną gąszcz nocy.
 Nad końmi bucha i kłębi się para, niknąca w mroku i poruszająca się jak widmo tam, gdzie sięga jasność świecy.
 Powietrze wypełnia szmer i pluchot deszczu, zmieszany z wielkim szumem dolatującym gdzieś z ciemności.
 — Piknie tez ich dolało! — mówi gazda przywitawszy się, i pomagając furmanowi wyciągać z wozu podróżne graty.
 — Oj dolało! ale też i jechaliśmy długo!
 — Juz wiecie panie, jako wam powiem. U nas w górak jako w górak,