Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 040.jpeg

się wymknął... Szukał, na kogoby ją wylać. Z pola dojrzał kobietę, która wchodziła pod tracz...
 — Aha! Tuś mi dziadówko! — mruknął zcicha i w jednej chwili był już na traczu.
 — Kto tam wlazł? — spytał Sobka.
 — Dyć pono Margośka...
 — Po co ona tu łazi?
 — Po trociny...
 — Słysz ty! — krzyczał, nachylony ku pile. — Wynoś mi sie stąd zaraz! Bo jak pudę, to ci kości poprzetrącam! Rozumiesz, co ci gadam?!
 — Nie brońcież, niech se weźnie — wmieszali się chłopi — dyć trociny, nie mąka...
 — Juści! Na dziadów bedę robił? Na komorników?!
 — Słyszysz? — krzyczał schylony. — Wara mi stąd, z pod tracza, bo jak zejdę...
 — Już idę! Nie bójcie sie! — zadudniło z pod ziemi i wnet wysunęła się kobiecina nizka, okryta szarą płachtą i szła po ławie, płaczęcy, za wodę...
 — Bóg was skarze, gazdusiu... — doleciało ku pile.
 — Zdechnij suko! Skap! Zmarnij! — krzyczał Chyba. — Odemnie patyka nie weźmiesz...
 — Nie proszę! — przyleciało z za wody.
 — Choćbyś i skuczała, to ci nie dam!
 — Nie proszę...
 — Komornicy! Tfu! Dziady!... — splunął na bok i zwrócił się do chłopów. — Przyjmij to na