Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 051.jpeg

 — Nie bedę... Niech on se pamięta, że do czasu uchodzi śtuka! Okpiś, dyable rokito!...
 — Tak, tak... Pedział, że nas wyrzuci, że...
 — Niechże sie miarkuje! Bo i na niego kolej przydzie... bogacz!
 Przewrócił stołek i usiadł ciężko pod oknem na ławie.
 — Ale ty Wojtuś zaś ojcu nie mów, że my tu o nim gadamy... — ostrzegała Margośka.
 — Nie bójcie sie! — odparł z fantazyą. — Choćbych i mówił, to mi nie uwierzą...
 — Czemuż nie jesz?
 — Nie bedę... Znowu by mi spać nie dało...
 — Co?
 — Jak se więcy powieczerzam, to mie siodło dusi...
 — Bogacz przeklęty! Sknyra! — mruczał Józek pod oknem.
 Matka pomyła łyżki na misce i pomyje zlała do cebrzyka.
 — Pódziemy spać. Ty Wojtuś kanyż bedziesz leżał?
 — Ja? Katędy...
 — To ostań. Legniesz z Józkiem, abo i ze Zośką. A jak nie — to ci na ławie pościelę i wyspisz sie.
 — Ale nie, chrzesna matko! Ja pódę i wlazę do szopy za boiskiem. Rano mie nie najdą zawczasu, to sie wyśpię...