Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 087.jpeg

 — Moc Boska! — szepnął sobie, idąc za drugimi.
 Margośka stała długo i, patrząc za Józkiem, gryzła trok lnianej łoktusy, którą była zaodziana. A łzy, jak groch okrągły, staczały się po dłoni na ziemię.
 Potrącali ją ludzie. Usuwała się machinalnie i patrzała w tę stronę, gdzie Józek poszedł — do światu...
 Wreszcie poleciła go myślą Bogu i poszła płaczęcy do chałupy.
 Zosia wyleciała naprzeciwko niej, ku wodzie.
 — Mamo! kanyż kozy?
 — Przedane.
 — A Józuś?
 — Józuś... — nie mogła mówić, dławiły ją łzy. — Pojechał moje dziecko...
 — Ale wróci wnet?
 — Wróci.
 — Żal wam tych kóz, mamusiu? — spytała, widząc łzy na oczach.
 — Podź, podź dziecko. Nie gadaj...
 Przyszły do chałupy.
 Matka usiadła na ławie i nawet się jej zdjąć łachów nie chciało.
 — Jak tu pusto w tej izbie! — szepnęła.
 — Nie żałujcie, mamusiu, przydzie jarmak, to kupimy insze i bedzie...