Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 091.jpeg

 — Edy zryjcie! — klął Jantek.
 — Cit! Mon merr moje słowo!!
 Milkli wtedy i żaden nie odmarkował. Zabijała ich cudzoziemską gwarą. Małe to babię umiało sobie radzić z trzema chłopami. Im większa złość jej była, tem dziwniejsze najdowała wyrazy. I musieli jej słuchać, a jak nie, to...
 — Reksom kierdaj!! Do roboty!
 Tupnęła nogą na środku izby, jak trusica na odmianę i wtedy milczkiem jeden za drugim pomykał w pole.
 Najwięcej miała kłopotu z Romkiem, potem z Jantkiem, najmniej z Michałem.
 — Michałek, dziecko mamine! — mawiała. — Nie prze sie do żeńby.
 Ludzie zaś mówili, że skróś Michałka już niejedna dziewka z krzykiem od Satrów odeszła. Choć Satrowa nie dała nic powiedzieć na swoje dziecko. Któż wie, czyja prawda? Może i jej — bo ostatnia służąca dlatego odeszła, że nie miała gdzie legać...
 — Widzisz Wiktuś — mówiła jej Satrowa — ja by cie chętnie i na zimę ostawiła, ale kanyż bedziesz spać?
 — Choć kany!
 — Dobrze, pokiela było ciepło. Wtuliłaś sie do szopy, abo kany i było. Ale w zimie trudno sie mamy wszyscy gnieść na tym jednym łóżku... dyć powiedz! Na ziemi w izbie? Dyć dobrze, ale