Strona:PL Władysław Orkan-Komornicy 105.jpeg

ucierała w świeczniku — i nieraz zesiedziały razem do północka, albo i dłużej...
 W jeden wieczór niespodzianie przyszła synowa Chyby.
 Margośka się uradowała, zobaczywszy ją w progu.
 — Idzie Haźbieta z kądzielą! — zawołała. — Bedzie nam weselej...
 — Dyć idę, bo nie porada jednej nici uprząść...
 — Cóż sie tam dzieje?
 — Breweryje, padam wam, że ani... ani słyszeć nie chcę.
 — Siądźże na ławce! — podała jej przęślicę. — Czy sie co stało, czy co, żeś taka nie swoja?...
 — To nic nie wiecie?
 — No nic. Dyć sie nie ruszamy nika z chałupy...
 — O, czy was też!... Edy cała wieś gada o tem...
 — O czem? — spytały obie naraz, wstrzymując wrzeciona.
 — Dziandziary Sobka wzięni...
 — Ratunecku! E, za co?
 — Przyszli dziś, jak wieczerzał i pojęli go ze sobą do heresztu...
 — Cóż on takiego zbroił? Wszyscy święci!
 — Ho! Co zbroił... pytajcie sie! E, zabił chłopa na Skalistnem.
 Słuchającym oddech się zatrzymał.
 — Zbój taki, że i szkoda heresztu la niego. Powiesić hycla, to sie upamięta...