W ustroniu wiejskiem, w wieczór letni,
Siedzące w róż alei,
Znajome dziewczę śpiewa w kółko
Piosnkę o nadziei.
O zawiedzionem życiu czyjemś
Prawi żałośnie w pieśni…
Słucham… a w sercu stara rana
Krwawi się wciąż boleśniej…
„Ho, ho, mój panie! czyś pan zasnął?
Siedzi pan tak bezwładnie…
Czy złote widma lat dziecinnych
Pieśń obudziła zdradnie?”
Cóż miałem odrzec? Nie wypada
Wyznawać cierpień szczerze,
Mówiąc z panienką, co wywczasu
Używa po spacerze.
O moja myśli, męko moja,
Nadzieje i gorycze!
Ile-m wam złożył cichych ofiar —
Ja sam już nie policzę!
Bo całą młodość, duszę całą,
We łzach, uczuciem wzniosłem —
Na władczy rozkaz obowiązku
Na jego ołtarz niosłem.
Dziś serce ogień wnętrzny pali,
Do życia rwie się dusza —
Lecz od wesołych ludzi zawsze
Uciekać coś mnie zmusza…
Jeśli me trudy, męki na nic,
Los każe, że zmarnieją —
Przyjm śmierci, zaraz, weź bez bólu,
Daj konać mi z nadzieją!…
Przełożył z esper. Leo Belmont.
.jpg&oldid=2199949){kind=link}